ای آبشار، نوحه گر از بهر چیستی؟ 

                            چین بر جبین فکنده ز اندوه کیستی؟ 

 دردت چه درد بود که من تمام شب 

                           سر را به سنگ می زدی و می گریستی؟ 

 از قضا آیینه ی چینی شکست 

                             خوب شد اسباب خود بینی شکست 

 عشق چون آید برد هوش دل فرزانه را 

                           دزد دانا می کشد او0ل چراغ خانه را 

 آن چه ما  کردیم با خود هیچ نابینا نکرد 

                         در میان خانه گم کردیم صاحب خانه را 

 برو طواف دلی کن که کعبه ی مخفی است 

                       که آن خلیل بنا کرد و این خدا خود ساخت 

 شمعیم و خوانده ایم خط سرنوشت خویش 

                        ما را برای سوز و گداز آفریده اند 

 پروانه نیستم که به یک شعله جان دهم 

                     شمعم که جان گدازم و دودی نیاورم 

 بلبل از گل بگذرد چون در چمن بیند مرا 

                      بت پرستی کی کند برهمن بیند مرا 

 در سخن مخفی شدم مانند بو در برگ گل 

                  هر که خواهد دیدنم گو در سخن بیند مرا